Zoals dit

Het toverpapier is wit maar als hij er met zijn zachte handen over strijkt verschijnt het portret van de Christus met de meedogende ogen. Dit gebeurt in hemzelf en nu staan die ogen aan het innerlijke hemelgewelf en kijken liefdevol naar alles wat daar is, naar alles wat er is. Nu richten die ogen zich op en kijken vanuit de innerlijke hemel door zijn eigen ogen naar de wereld.

Ik raak alles om me heen met tederheid aan, omdat ik weet dat we maar zo kort samen zijn. Het gaat langzaam, maar stap voor stap bewegen we ons vooruit in de wetenschap dat wij het zelf zijn die bepalen hoe de wereld er rondom ons uitziet. Er is geen houden meer aan, de liefde in ons zal zegevieren.

Ik las ooit een kort verhaal van een Vlaamse schrijver waarin hij een avond beschreef waarop alles klopte. Hij zou, zo schreef hij, die avond vast en bij zich willen houden als een zakdoek. Zo dierbaar als dat, dat weet ik zeker, kan ons hele leven worden. Onze hele zijnsspiegel schoongepoetst open, heldervoelend. Zo open en helder alsof niet bestaand, alsof zich niets tussen ons en het zijn bevindt.

Het zou kunnen zijn dat u denkt dat wat u hier leest vol is van pretentie, maar zo is het niet. Ik pretendeer niet iets te weten of te zijn. Het enige dat ik doe is dat ik dicht bij mijzelf ga staan en me van daaruit bij de hand neem en al schrijvende naar een plek voer die (nog) beter is dan waar ik al was. Ik neem mijzelf bij de hand en voer mij naar de volgende stap, die zacht en dichtbij voelt. Of u, die met mij meeleest, die stap naar zachtheid ook kan of wil maken heb ik niet in de hand.
In die zin schrijf ik voor mezelf, nee, voor mijn Zelf, en natuurlijk, gelijktijdig of in het verlengde daarvan eveneens voor jouw Zelf.

We hoeven niets vast te houden als een zakdoek, want de zachtheid heeft juist met het voorbijgaan te maken, met de breekbaarheid en tijdelijkheid der dingen.
Zoals dit.