Creatie

Dit is heerlijk. Dit… aanwezig zijn in… dit. Dit in dit aanwezig zijn. In dit wat is: het aanwezig zijn.

Wij waren in elkaar aanwezig als man en vrouw. Enkel ademend. Ik en mijzelf als een enkele persoon. Eindelijk samen. Zolang zoeken en dan eindelijk onverwacht toch nog vinden. Juist door op te houden met zoeken.
Altijd maar denken dat je eerst een huis moet bouwen voordat je onderdak kunt zijn, dat je eerst moet eten voordat je vervuld kunt zijn, eerst moet baden voor je schoon bent, eerst gezond moet zijn voordat je heel bent.
Ik altijd maar denken dat je eerste een idee moet hebben en dat dan de woorden komen. Maar het is andersom. De woorden komen gewoon uit zichzelf, schuchter, snel, stoer, verlegen, de één na de ander, als kinderen in een klas. En ze voegen zich in rijen, zwermen uit, baldadig spelend, vrij en ongebonden, om dan opeens, als op afspraak, weer terug in de rij te komen, zoals ooit op het schoolplein: in de file, de rij voor het loket, bij de bakker, de koffieautomaat. Steeds staan ze weer in een andere volgorde, steeds krijgen ze door weer een andere context een andere betekenis. Door dat zwermachtige bewegen worden ideeën geweven, gedachtes uit louter lucht bij elkaar gebreid krijgen gestalte, benen, armen. Zo breien wij onszelf bij elkaar, wij ontlenen onze betekenis aan onze plaats in de rij en geven door onze aanwezigheid de rij betekenis. Deze hele creatie is net zo licht en luchtig als wijzelf, want in den beginne was het woord en dat woord staat nog steeds aan het begin. Aan het begin van elke zin, van elke stap, elke daad, waarmee wij de gedachte structuren bouwen die aan onszelf een zin geven.

door wijze dingen te zeggen word je verstandig
door heel te zijn gezond
door schoon te zijn was je jezelf
door vervuld te zijn word je gevoed
door onderdak te zijn wordt je huis gebouwd.