Gal

Wij luisteren niet naar iemand die geweld gebruikt, iemand die zichzelf opblaast noemen we een lafaard. Ik kan dat niet laf vinden. Ik zou het zelf niet graag doen.
Hoe komt iemand tot zo’n daad? Die vraag word nooit of veel te weinig gesteld. Waarom zouden we de terroristen niet eens een keertje serieus nemen? Wat drijft hen? Waarom niet eens luisteren naar mensen, die eerst hebben gesproken, toen geschreeuwd, daarna in opstand zijn gekomen en uiteindelijk als allerlaatste daad van verzet, als allerlaatste poging om iets van hun wanhoop te communiceren, zichzelf opblazen.
Dat toe te schrijven aan een dolgedraaide godsdienst is zelfs hun laatste wanhoopsdaad niet serieus nemen. Het opblazen van henzelf is een laatste krampachtige poging om zichzelf te doen verstaan, hun laatste schreeuw, uitreiken naar.
Als je bereid bent naar ze te luisteren, dan is het helemaal niet zo onbegrijpelijk wat ze zeggen.
Laat ons alleen. Laat ons leven in ons eigen land met onze eigen normen en waarden, met onze eigen God, die we op onze eigen wijze willen dienen. Laat ons de vruchten plukken van onze eigen arbeid op ons eigen land.
Dat zijn hun wensen ten aanzien van henzelf. Is dat zo onredelijk?
En ja, ze hebben ook nog iets over ons te zeggen. Ze hebben kritiek op onze samenleving. Is dat mogelijk? Is er kritiek mogelijk op de manier waarop wij samenleven? Samenleven met elkaar, maar ook met de wereld en alles wat zich daarop bevindt, met de dieren, de planten de gesteenten, met de dampkring, en met de andere mensen op deze wereld, met andere woorden, met dat wat sommigen de schepping van God noemen. U weet het antwoord al. Er is wel degelijk kritiek mogelijk op onze wijze van samenleven.
Je herkent een boom aan zijn vruchten en met een samenleving is dat precies zo, en dat is veel minder glorieus dan sommigen die zich opwerpen als ‘hoeders van onze beschaving’ u willen doen geloven.
Hoe gaan wij met dieren om? Zegt u het maar. Voor dieren die uiteindelijk geslacht zullen worden is het leven een hel op aarde! Dieren die in de vrije natuur leven wordt het leven onmogelijk gemaakt. Elke dag sterevn er soorten uit.
Hoe gaat dat met planten? De insecticiden waarmee we ze bespuiten vervuilen onze rivieren en onze dampkring.
De gesteenten? Wij ploegen da aarde om opzoek naar stoffen die brandbaar zijn zodat we in onze energie behoefte kunnen voorzien en daarmee warmen we de aarde op.
Hoe gaan we met elkaar om? Wat komt er feitelijk terecht van onze veelgeroemde democratie terecht? Onze leiders liegen, weigeren opening van zaken te geven, laten mensen martelen of gedogen dat. En het ergste is: ze komen er mee weg.
En hoe gaan wij om met degenen die we niet tot onze samenleving rekenen? We luisteren niet naar hen, we respecteren hen niet. We schuiven hen opzij om bij de kostbaarheden te kunnen komen die zich bij hen in de aarde bevinden en als ze zich daartegen verzetten noemen we hen achterlijk en terrorist.
Het is wel duidelijk, er is heel wat om kritiek op te hebben. Sterker nog: er moeten in de kortst mogelijke tijd enorme veranderingen plaastvinden in onze manier van denken en handelen, om het überhaupt mogelijk te maken op deze planeet verder te leven.
De grote vraag is of we bereid zijn naar kritiek te luisteren. Velen van ons zien terorristen als een kankergezwel en de bestrijding met een soort van chemokuur als de enige methode om met hen om te gaan. Dat is precies de Westerse manier om met ziektes om te gaan in een notedop. We bestrijden de symptomen, zonder te willen kijken naar wat de onderliggende oorzaak zou kunnen zijn. Wij vernietigen de brenger van de slechte boodschap zonder de boodschap te willen horen.