Twee dingen:

Wat ik voel en mijn gevoel daarover. Ik voel van alles. Been over been, druk in mijn schouders, ademhaling, warmte in mijn buik. Gewoon wat er is… of maar liefst wat er is. Ik kan het aannemen als iets dat er gewoon is en ik kan er met aandacht naartoe gaan en dan is het iets bijzonders. Nu ik dit opschrijf ervaar ik meer het bijzondere ervan dan het gewone.
Dat andere is mijn gevoel erover, hoe voel ik mij met wat ik voel. Dan ga ik een oordeel geven over wie ik ben. Aan de hand waarvan doe ik dat? Maatstaven van buitenaf? Vergelijk ik mij met anderen? Verinnerlijkte uiterlijke maatstaven? Verinnerlijkte ouders en leraren? Als ik dat weglaat, wat is er dan nog om mij te beoordelen, laat staan veroordelen? Ik ben deze, dit voelende. Punt.

Mischien zijn er verwachtingen? Ja. Ik zou elke dag een mooi stukje willen schrijven. Maar wat is een mooi stukje [dank je Pauline!]? Wat ik eigenlijk probeer, elke ochtend, is mezelf tot leven schrijven. In mijzelf recht schrijven wat scheef is. En ja, ik ben nu weer recht.