Automagic

Het leven neemt zo’n vaart, het stroomt door onze aderen, door de bomen en struiken door de beek, de lucht, het klopt in de stenen en twinkelt in de sterren. Het is onophoudelijk in beweging en wij worden door die energie aangedreven als een molen door wind of water. Het gorgelt, slurpt, borrelt, het kirt, draait, zwelt af en aan en zwermt op en uit in één onafzienbaar bulderend voortgaan waarin wij slechts even meedansen als een blad in een herfststorm.

Het is windstil. Als ik mijn ogen sluit voel ik hoe het bloed door mijn aderen stroomt met een geweldige levenskracht. Er staat van alles te gebeuren. Het heeft zich aangekondigd. Het is veel en het is goed.
Vanmorgen stond het op het label van mijn theezakje: The energy that makes you fail, can make you win. Als dat werkelijk waar is zal ik binnen afzienbare tijd – als ik mijn oude programmering loslaat tenminste – over bergen energie beschikken, en waarom zou dat niet zo zijn, want theezakjes liegen niet, theezakjes liegen nooit. Theezakjes zijn onschuldig, eerlijk, hardwerkend en ter goede trouw. Er zijn er maar weinigen die in hun relatie met een theezakje op de koffie zijn gekomen, om het zo maar eens uit te drukken. Een relatie met een theezakje duurt weliswaar over het algemeen niet erg lang, maar ook dat is geen algemeen geldende waarheid, want ik kende een student die zijn theezakjes aan een waslijn te drogen hing. Hij beweerde dat het zakje op die manier nieuwe krachten op deed en vervolgens weer goed zou zijn voor menig smakelijke kop.
Als je er op bezoek was mocht je zelf je theezakje uitzoeken. Dat was geen gemakkelijke opgaaf want op een of ander manier zagen ze er allemaal even aantrekkelijk uit en je realiseerde je stante pede dat het hier nu niet bepaald om een oppervlakkige relatie ging, een soort van one night stand – of a one time cup –, maar veeleer om een langduriger verbintenis. Volgend bezoek immers liep je de kans genoodzaakt te zijn van exact hetzelfde theezakje een verfrissende bak te trekken en dus was de keuze een serieuze aangelegenheid.
Wij speelden allebei saxofoon, hij en ik. Wij waren allebei beginners en we speelden klassieke duetten, hetgeen voor de directe omgeving een weinig verheffende ervaring geweest moet zijn, maar mijn lieve ouders stimuleerden ons contact en prezen ons de hemel in uit angst dat ik anders weer in de puberale lethargie zou vervallen waar ik de voorgaande jaren in had verkeerd.

Dáár weer voor had ik blokfluit– what’s in a name – gespeeld. Ik voelde me volledig geblokkeerd door het instrument, maar het was meer iets in mijzelf, daar ben ik nu wel achter. Mijn moeder had alle verwachtingen die zij ooit van zichzelf had gehad, of die haar op haar beurt ooit waren opgedrongen, op mij geprojecteerd. Ik zou niet allen een succes op school zijn, maar ik zou ook artistiek en creatief in geest, letter en beeld de wereld een poepje laten ruiken. Daarmee kwam ik – via een foutieve doch voor de hand liggende koppeling – in een catch 22 situatie terecht. Zou ik de weg van succes kiezen, dan zou ik me uitleveren aan een moeder die steeds meer en hogere eisen aan mij zou stellen, waardoor ik uiteindelijk steeds meer van mijzelf zou vervreemden. Zou ik daarentegen mijn eigen weg willen gaan, dan – zo leek het – had ik geen andere keuze dan me van de door mijn moeder zo begeerde succesrichting af te wenden en dientengevolge te falen. Ik koos voor het laatste en ik moet zeggen dat ik er paradoxaal genoeg een groot succes van gemaakt heb. Ik ontwikkelde een grote bedrevenheid in het spelen van foute noten, zeggen van verkeerde woorden en het nemen van verkeerde beslissingen. Op het moment suprème kon ik er zeker van zijn mezelf niet in de steek te laten. Ik zou falen. Dat stond van te voren vast. Hiermee werd ik een glorieuze winnaar van wat men het verkeerde gevecht zou kunnen noemen.
Mijn beloftevolle carrière startte ik indertijd bij een uitvoering van de plaatselijke muziekschool waarbij ik er met voornoemde blokfluit als enige in slaagde om zowel uit de maat als vals te spelen. Ik voel nog haar verontwaardigde teleurstelling maar herinner me niets van een gevoel van bevrijding.
Buiten was het warm, het leven leek ondraaglijk.

Tot aan de dag van vandaag leek ik mijn eigenheid voornamelijk door te falen te bewijzen. Maar dat wordt anders vanaf nu. Eigenheid is vanaf nu gekoppeld aan succes. Ik speel nog steeds saxofoon. In een band met de edele naam Automagic. Een naam die suggereert dat alles wat goed is zonder moeite tot stand komt.
Nu donderdag 30 juni om 21.00 uur spelen we in Hijazz in Uppsala. Het is het concert van de waarheid. Ik ben niet nerveus, want het kan volgens mij en mijn theezakje niets anders dan een groot succes worden. Krijgt mijn moeder toch nog haar zin.

http://www.myspace.com/automagic11/
ontwerp CD-hoes: Huub Koch, Zichtbare Zaken