Bericht van Vriend

Ik kom zomaar even onverwachts voorbij. Als bij een oude vriend.
Ik zoek naar de sleutel om de deur te openen. Ik kan de sleutel niet vinden en er is geen bel en dus bonk ik op de deur. Het weergalmen van mijn slagen is het antwoord. Dan, onverwacht, zwaait de deur open. Mijn vriend glimlacht en nodigt mij naar binnen. Ik stap over de drempel en alles verandert. Wij liggen, wij staan, wij zitten. Wij doen alles wat mensen gewoonlijk doen en toch is er iets ongewoons, iets feestelijks.
Brengen de stappen die je dagelijks zet je dichterbij waar je wezen wil? Volg je de verlangende klop van je hart? Dat is te zeggen: van je eigen hart, niet dat van een ander. Niet het hart van conventies en ideeën, maar het kloppende hart van vlees en bloed. Brengen de stappen die je zet je dichterbij je wezenlijke, oorspronkelijke, vrije zelf?
Ben je op weg naar ontvouwen, ontspruiten, openbloeien? Of weet je het antwoord niet?
Voel! Voel hoe het is om de volgende stap te zetten. Voel hoe het zou smaken om daar aan te komen. Voel wie er gelukkig wordt van jouw daden.
Je mag! Je mag, je moet, je zal. Je zal de ketenen afwerpen van de ideeën die je hebt over hoe het zou moeten zijn en je gaat het spoor volgen van je verlangen, het geurtje van God. Vanaf nu, enkel nog dat. Stap voor stap naar de bron, de fontein, de glorie, de glorie in mensengedaante. Je kwam voorbij als bij een oude vriend en kijk eens wat een present hij voor je had. Hoe levendig is je oude vriend. Kijk hoe zijn ogen glanzen. Wat is zijn geheim? Ik heb het je zojuist verteld. Iedereen weet het. iedereen is uitgenodigd. Niet in feestverpakking, maar gekleed in eigenheid, het zuiverste scheerwol van je eigen gedaante. Alleen deze. Minder niet.