De Weg van Vreugde

Ik was op de plek waar ik gestalte kreeg, waar het veel gotere in mij ademde, waar ik in het veel grotere uitademde. Onze kleuren vermengden zich met elkaar. Het was er vredig, maar er waren ook dingen die niet klopten. Ik heb dat veranderd, met terugwaartse kracht. Het een en het ander zijn weliswaar met elkaar verweven, maar ze moeten niets aan elkaar ontlenen, ze moeten eigen benen vinden, een frisse verhouding.
Ik weet niet wie ik ben en ik heb het nooit geweten, die conclusie kan ik nu wel trekken. Wat is mijn eigenheid? Wat kom ik hier doen? Ik heb me zo gewillig en graag aangepast aan wat ik dacht dat er van mij verwacht werd, dat ik niet meer weet wat origineel van mijzelf is. Dat uit te zoeken is mijn eerste taak. De leugens ontmaskeren, ermee wegdoen, ze in het vuur laten springen. Niets daarvan hoeft te overleven. Laat het mes, het zwaard van waarheid gloeiend zijn, zinderend van rechtschapenheid, doeltreffendheid. Naar mijzelf zoals naar buiten. Tweesnijdend. Laten we stralend worden, een heldere spiegel, genoeg aan onszelf.
Vannacht lag ik tussen twee energiewolken, Nina en Vasili, haar kat. Ikzelf was ook een wolk van energie. We stroomden in elkaar over, we voedden elkaar. Het was goed.
We zijn hier toch om dat te doen wat ons vreugde geeft?! Cici zei het een paar dagen geleden alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Het klinkt zo gewoon en eenvoudig en goed, maar op het moment dat het in me landt verliest het zijn kleur en verandert het in een vraag.
Wat is het dat me vreugde schenkt?