Galapagos in Rotterdam

Omdat iemand een pakje komt bezorgen ga ik aan de slag om mijn deurbel te repareren. Ik kan niet bij de draad komen waarvan ik weet dat de ratten hem hebben doorgebeten. Dan gaat de telefoon: of ik wel eens aan een ouderwetse trekbel gedacht heb. Wat een idee!

Precies op dat moment wordt er aan de brievenbus gerammeld. Het is de bezorger van een groot pak. Er zit een prachtig boek in over de mooiste natuurgebieden op de hele wereld. Ik sla het boek open bij de Galapagos eilanden. Het is schitterend. Het water, de dieren, alles. Ik zou daar eigenlijk moeten zijn, op dat strand, met de zon in mijn gezicht. Maar ik ben te oud of, het is niet goed voor het millieu om daar helemaal naar toe te vliegen. Even later loop ik door de straten van Rotterdam om een trekbel te kopen. Het is aangenaam winderig.
Dat was niet aardig zo daar even jegens mijzelf. Om niet hier te willen zijn maar daar, om mijzelf, die hier is, zomaar in de steek te laten voor een plaatje, en dat ik niet de juiste leeftijd zou hebben. Ik ben immers precies juist genoeg oud. En de duiven dan. Zie ik hun schoonheid niet?

Die avond was ik ergens in Mongolië. Het duurde lang. Regelmatig dacht ik mijzelf terug naar de tochtige straat waaraan ik woon.