Het Haardvuur van Zelf

Zo’n verlangen om door mij af te voeren, door mij heen te laten stromen, en daardoor mij te leren kennen. In deze dialoog met… zelf, mijzelf, u, U.

De wereld is zo vol! Alles wat een voorkant heeft heeft ook een achterkant.
Is dat nu wel zo nodig?
In mijn droom was er veel meer ruimte tussen de dingen. Mijn billen staken uit het dekbed als lenteuitjes. Het leven was een maaltijd waar ikzelf deel van uitmaakte. De smaak werd ongelofelijk veel lichter als ik er uitjes door snipperde.
Wij hoeven niet meer omlaag. wij hoeven in ieder geval niet mee naar omlaag. Wij blijven gericht op wat ons doet groeien, ons mooi, sterk, edel doet zijn. Dat ligt volledig in onze hand, het is onze keuze.

Het is heerlijk om weer terug te zijn. In mijn eigen veld, wereld, huis. Ergens anders verlies ik mij, kom ik niet terug naar mijzelf, omdat niets mijzelf spiegelt, weet heeft van mij. Maar hier, waar alles verzadigd is van mijzelf, word ik ogenblikkelijk voelbaar.