Iets dat Altijd Vers is

Ik dwaal ’s nachts door het huis van mijn leven
daar zijn mijn dromen
daar lopen mijn ouders in levende lijve
daar mijn verwachtingen
daar mijn geluk
ik klim naar boven en ga op het dak van mijn leven staan
ik ben hier zo lang niet meer geweest
ik herinner me dat het gisteravond regende
en dat ik met een schok dacht
ik leef!
alsof ik het vergeten was

ik moest huilen
wegens de pijnlijke nauwkeurigheid van mijn dromen
dat ik blijkbaar zo precies weet
hoe het leven zou moeten zijn
en dat ik het in feite
laat gijzelen
door
ik weet niet
mensen die die droom niet delen
of mensen die ik in die droom
niet delen laat

ik zou om mijn eigen huilen
kunnen huilen
om het feit dat we groeien naar onvermogen toe
dat dat blijkbaar groeien is
dat ik het niet begrijp
niet wil begrijpen
dat ik in mezelf hopeloos
tast naar een groen blad
naar iets dat
altijd vers is