Een beetje stijf, diagonaal in mijn eigen lijf als een plank in de hoek van de kamer. Waar zijn de levenssappen? Ik kijk om me heen. Nee, ik weet zeker dat dat wat ik zoek niet ver kan zijn, iets…
De hele nacht heb ik aan u gedacht, aan jou. Aan hoe wij levende wezens bij elkaar naar binnen schijnen. Hoe het is om op die ene bijzondere manier gezien te worden, alsof het die ene manier van zien is…
Ik zei tegen hem dat hij zich vroeger toch wel erg wreed, partijdig en ijverzuchtig had gedragen en dat hij zich daarmee, althans in mijn ogen, onsterfelijk belachelijk had gemaakt, of belachelijk onsterfelijk – wat misschien wel op hetzelfde neerkomt…
Eindelijk weer eens met zijn tweeën, ik en mij. Met onze twee handen op onze buik, met onze voeten lekker poedelen in een badje met woorden. Vertrouwd, veilig, nietszeggend. Schrijven is niets zeggen met woorden en schilderen is niets zeggen…
Ik hoorde mijn naam roepen met dat wat ik dacht dat een Oost-Europees accent was. Er moest iemand buiten staan, hier in de sneeuw in Uppsala. Ik gleed mijn bed uit, tot Nina mij terugriep: je was het zelf, je…
Hoe stevig een toren ook gegrondvest is, dat wat zich in de toren bevindt zal er alles aan doen om de toren teniet te doen, neer te halen, af te doen breken. Wij denken dat ziektes slecht zijn, vermijd dienen…
Hoe staan wij in de wereld? Onze houding bepaalt hoe wij de wereld ervaren. Het is niet zo dat de houding iets oproept. De houding die je aanneemt, is dat wat je ervaart. De houding van dankbaarheid is vervulling, de…
Omdat ik niets kon schrijven ging ik schilderen. Ja, inderdaad, net als mijn buurman. Het is immers veel makkelijker niets te zeggen zonder woorden[!]. Als je te hard aan een deur trekt, klemt hij dicht. Ik gebruikte een oude tube…
Ik gleed met mijn geschreven voeten over de lakens mijn bed uit. Of eigenlijk waren het de voeten van Anna Blaman, want ik had net een verhaal van haar gelezen en het was net of alles zich enkel nog door…
Omdat iemand een pakje komt bezorgen ga ik aan de slag om mijn deurbel te repareren. Ik kan niet bij de draad komen waarvan ik weet dat de ratten hem hebben doorgebeten. Dan gaat de telefoon: of ik wel eens…
De wintermaanden knagen weer aan hemelpoort van rustloos zeer en dragen vage vragen weg. Of vragen daaglijks vaaglijk: zeg hoe was dat vroeger toch ook weer met bordkarton en schaar en lijm en woorden steeds op zoek naar rijm. Zo…
De logica en de rede als lokmiddel en verleiding voor goedwillende mensen, als zoethout, als zoethoudertjes, als iets waar ze hun ontleedgrage kaken op kunnen oefenen, hun informatieslurpende hersenen mee kunnen schijnvoeden. Uiteindelijk valt alles in zijn eigen speer, vernietigt…