Ritueel

Ochtendlicht. De stem vindt onwennig haar woorden. De iets koelere lucht inademen. Wij zijn machinerieën die onszelf elke ochtend weer in beweging zetten. Soms door middel van rituelen, alsof we onszelf daarmee geruststellen.
Het gedane doen. Natuurlijk!
Geluid maken om wat van me te laten horen. Wat woorden door elkaar husselen, er een lekkere frisse salade of een soepje van maken, bij wijze van ontbijt, bij wijze van bestaansbewijs, bestaansgerecht. Ik hussel dus om te zien wie ik nu weer ben. Ik gooi mijn kleine soepje in de grote oersoep en vis het er weer uit. Natuurlijk schep ik er een heel ander pannetje uit dan dat ik er ingegooid heb, maar daar doe ik het juist voor.
Van de afgekloven gedachten en ideeën over mezelf en de wereld is haast niets meer over. Kijk maar: alles helder en transparant en weids, golvend en open. Alles zinderend van levenslust.