Stopverf

Hoe voel je je?
Als stopverf. Al mijn kieren zitten dicht, mijn porieën, mijn vensters op de wereld.
Maar… is dit een afdoende antwoord? Is dit niet enkel het begin, het begin van iets nieuws? Maar liefst stopverf!
Wat gebeurt er als we nieuwsgierig worden naar stopverf, als we er alles over willen weten? Als we nieuwsgierig worden naar uitzichtloosheid, dan, hoe vervelend uitzichtloosheid dat ook moge vinden, wordt zij een deur, zal zij zich schoorvoetend en tegenstribbelend langs deze of gene zijde laten open scharnieren naar dat wat zij tracht verborgen te houden.
Wees nooit tevreden met de antwoorden die je aan jezelf geeft. Het zijn schijnmanoeuvres, ontwijkingen, stopwoorden. Pa zit achter de krant te lezen, je vraagt hem wat en hij geeft elk mogelijk antwoord, zelfs het meest wenselijke, als hij zijn krant maar kan blijven lezen.
Zo doen we dat met onszelf ook. Stoor ons niet. Met allerlei vragen, met leven, met allerhande mogelijkheden. Mijn ramen lijken dichtgeplakt te zijn met oude kranten, maar als ik beter kijk, dan is het de krant van vandaag. En als ik nog beter kijk?
Dan zou alles wat grijs is en dicht en af en gedaan en dood en over, wel eens tot leven kunnen komen.
En of ik dat wil? Misschien vandaag even niet. Misschien nu even niet. Misschien even niet nu, niet wéér nu, niet wéér wakker in nu.