Terra Incognita

Elke dag krijgt een nieuwe wite bladzijde en toch gaan de dagen snel. En toch zijn de dagen vol avontuur, de bladzijden, de witte pagina’s. Het zijn toverplaatjes. Wij strijken erover en er komt een beeld te voorschijn. Dat wat we te zien krijgen, is altijd een beeld van onszelf.

Ik heb weinig verplichtingen. Er is nog maar weinig wat van buitenaf tegen me zegt welke ik zou moeten zijn. Ik heb weinig langstaande afspraken met andere menselijke wezens over hoe en wat, geen verwachtingscontracten. En ook van binnen is er geen dictaat, weinig ambitie of verlangen. Mijn witte pagina’s zouden volkomen wit kunnen blijven ware het niet dat ik… schrijver wilde zijn. Vanger van verhalen, verwoorder van wat nog geen vorm heeft, schepper of herschepper van de wereld, neus van eigen zalm, koene ontdekkingsreiziger op de eindeloos witte vlakten van het oneindige koninkrijk, zo binnen zo buiten, zo boven zo beneden. Dat ik voor mezelf daar een huis van woorden wilde bouwen, een eenvoudig onderkomen, een beschutting tegen de sneeuwstorm van de ideeën van hen die hier voor mij zeggen te zijn geweest, die het land al beschreven hebben, in kaart gebracht. Mij hier een gat te graven, een wak te slaan, een peillood neer te laten. Een stelling te nemen, een voorpost te zijn van mijn eigen beschaving. Onderzoeker van dat wat is, van dat wat ik blijkbaar ben.
Het zijn lange nachten. Vaak is het koud en hele tijden vang ik niets, soms vang ik bot. Dan probeer ik daar nog iets van af te knagen, iets dat een zekere vorm van vervulling geeft. Ik ben met weinig tevreden, dat is mijn geluk, en het geeft mijn dagen een gouden glans. Weinig is al veel. Weinig is al veel meer dan ik opkan, is meer dan genoeg. Van het weinige dat ik vind is er een overvloed. Er is een overvloed aan weinig.

Ik heb mijzelf veilig vastgevroren in het poolijs van mijn eigen overtuigingen, hier zal ik overwinteren. Af en toe zend ik morseseinen de eindeloze nacht in. Ik zend berichten uit. Ik luister gespannen naar een teken van leven, soms komt er een bericht terug.
Nog weet ik precies waar ik ben. Ik ben tevreden met weinig. Thuis op schrale grond. Maar stel dat ik het mezelf toe zou staan om te ontdooien! Wat een eindeloze mogelijkheden! Alles zou bewegen, alles zou tot leven komen!
Al die kleuren, wat veel zou dat zijn, wat prachtig en… wat eng!