Terug van weggeweest

Terug van weggeweest, bijna verloren geraakt in het thuiskomen, nee, bijna niet thuisgekomen want verloren geraakt in de ontmoeting met Nina. Bijna mezelf kwijtgeraakt in het afbuigen naar haar. Alles uiteindelijk onbeschadigd teruggevonden. Van nooit weggeweest.

Het is een ongelofelijke rijkdom te leven met een open hart, een zacht hart, elke ademtocht te voelen. Er is een verplichting om zodanig te leven dat ik dat kan voelen.

En dan is er weinig te schrijven, lieve vrienden. Dan is het enkel dit, dit ademen. Dit bewegen in vloeibare lucht van zegen.

Wat nog meer? Is er beweging? Is er ergens naartoe gaan? Moet er iets gedaan worden? Jawel. In dat wat zich het huidige moment noemt, zal zich iets aandienen. Dat is wat er gedaan moet worden. Zo simpel als het klinkt.

Hoe komt het daar?

Het komt a.h.w. in ons blikveld het trekt onze aandacht. En dan geven we gehoor. Dat kan alleen vanuit rust. Vanuit onrust is er zoveel dat er tot ons spreekt. In onrust is het moeilijk om te onderscheiden wat werkelijk om aandacht vraagt en wat enkel een afleiding, een verstoring van rust is.

Zo dus, maar dan wat gecondenseerder, misschien niet eens. Misschien precies zo aarzelend zoekend schrijven. Mijn eigen publiek zijn.