Transparant Wit

Misschien, Deo Volente, als God het wil, Inshallah, als mijn verlangen in het verlengde ligt van Gods verlangen, als ik handel in het verlengde van mijn eigen verlangen, in het verlengde van mijn eigen bestaansgrond.

’S nachts ziet hij alle onderdelen van het huis dat hij aan het bouwen is tot in de kleinste details voor zich en overdag is hij er getuige van dat het gestalte krijgt, precies volgens droomplan. Tijdens het snijden van de gember en de knoflook [hij kookt al jaren hetzelfde] maakt hij steeds weer dezelfde wandeling naar de man die bomen plantte. Die man blijkt nooit werkelijk bestaan te hebben, maar tijdens zijn tocht ziet hij steeds overtuigende bewijzen van het tegendeel.
Als hij aan het eind van de dag zijn ogen weer sluit bouwt hij zijn huis verder af. En zo voort. Totdat de hele droom af is, als een glazen paleis straalt in het breekbare ochtendlicht. Vervolgens spat alles als een zeepbel uit elkaar, maar wonderlijk genoeg gaat daarbij niets verloren. Alles is, net als muziek, gemaakt van het wegsterven van klanken. De samenhang in dat wegsterven, het al of niet aanwezig zijn van harmonie, dat is waar we van genieten.

Ik stel mijzelf weer samen uit de verschillende onderdelen zoals die in allerlei hoeken en gaten van mijn droomwereld verspreid liggen.
Vandaag schilder ik het plafond van mijn gedachten.